Επιστολή από εκατοντάδες δημιουργούς με αφορμή τη δολοφονία της Παλαιστίνιας φωτορεπόρτερ Φ. Χασόνα και πρωταγωνίστριας ντοκιμαντέρ που παρουσιάζεται στις Κάννες
Η επιστολή υπογράφεται από ονόματα όπως οι Μαρκ Ράφαλο, Γκάι Πιρς, Ρέιφ Φάινς, Ακι Καουρισμάκι, Πέδρο Αλμοδόβαρ, Αλφόνσο Κουαρόν, Πάολο Σορεντίνο, Γιώργος Λάνθιμος, Τζόναθαν Γκλέιζερ, Ρίτσαρντ Γκιρ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μάικ Λι, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Ζυστίν Τριέ, Εγιάλ Σιβάν, Σούζαν Σάραντον, Ναντάβ Λαπίντ, Ματέο Γκαρόνε, Σεπιντέ Φαρσί, Βίκτορ Ερίθε, Ξαβιέ Ντολάν, Τζούλι Κρίστι, Νουρί Τζεϊλάν, Κώστας Γαβράς, Ματιέ Κασοβίτς, Βίγκο Μόρτενσεν, Σίνθια Νίξον.
Στην επιστολή οι καλλιτέχνες στέκονται αλληλέγγυοι και στην πρόσφατη επίθεση που δέχθηκε ο συν-σκηνοθέτης του «No Other Land» και κάτοχος Οσκαρ, Χαμντάν Μπαλάλ, από Ισραηλινούς εποίκους, ενώ στηλιτεύουν και τη σιωπή της Αμερικανικής Ακαδημίας, που κάτω από τις αντιδράσεις αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη για την «αδράνεια που επέδειξε».
«Η Fatma Hassona ήταν 25 ετών. Ηταν μια Παλαιστίνια ανεξάρτητη φωτορεπόρτερ. Εγινε στόχος του ισραηλινού στρατού στις 16 Απριλίου 2025, την επομένη της ανακοίνωσης ότι η ταινία της Sepideh Farsi "Put Your Soul on Your Hand and Walk", στην οποία ήταν η πρωταγωνίστρια, είχε επιλεγεί στο τμήμα ACID του Φεστιβάλ Καννών. Ηταν έτοιμη να παντρευτεί. Δέκα συγγενείς της, συμπεριλαμβανομένης της εγκυμονούσας αδερφής της, σκοτώθηκαν από το ίδιο ισραηλινό χτύπημα», σημειώνουν ανάμεσα σε άλλα οι εκατοντάδες καλλιτέχνες.
Με αγωνία αναρωτιούνται «γιατί ο κινηματογράφος, το έδαφος αναπαραγωγής κοινωνικά αφοσιωμένων έργων, φαίνεται να είναι τόσο αδιάφορο για τη φρίκη της πραγματικότητας και την καταπίεση που υφίστανται οι αδερφές και τα αδέρφια μας; Ως καλλιτέχνες και πολιτιστικοί παράγοντες, δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί ενώ λαμβάνει χώρα γενοκτονία στη Γάζα και αυτά τα ανείπωτα νέα πλήττουν σκληρά τις κοινότητές μας. Τι νόημα έχουν τα επαγγέλματά μας αν όχι να αντλούμε μαθήματα από την ιστορία, να κάνουμε ταινίες που δεσμεύονται, αν δεν είμαστε παρόντες για να προστατεύσουμε τις καταπιεσμένες φωνές; Γιατί αυτή η σιωπή;».
Καταλήγοντας απευθύνουν κάλεσμα στους συναδέλφους τους. «Ας σηκωθούμε. Ας ονομάσουμε την πραγματικότητα. Ας τολμήσουμε συλλογικά να το δούμε με την ακρίβεια της ευαίσθητης καρδιάς μας, ώστε να μην μπορεί πλέον να φιμωθεί και να καλυφθεί. Ας απορρίψουμε την προπαγάνδα που αποικίζει συνεχώς τη φαντασία μας και μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση του ανθρωπισμού μας. Για την Φατμά, για όλους αυτούς που πεθαίνουν στην αδιαφορία. Ο κινηματογράφος έχει καθήκον να μεταφέρει τα μηνύματά του, να αντικατοπτρίζει τις κοινωνίες μας. Ας δράσουμε πριν να είναι πολύ αργά».