H «αντικειμενική» τηλεόραση, οι γιαλαντζί αριστεροί και το «επικίνδυνο» ΚΚΕ

  

Μπορεί να κύλησε πολύ νερό στα κανάλια της τηλεόρασης, από τότε που ο Truman Capote ξεστόμισε εκείνο το «Μ' αρέσει να μιλάω στην τηλεόραση για πράγματα για τα οποία δεν αξίζει να γράψω», αλλά πλέον το κακό παράγινε. Πολλά είναι αυτά που δεν αξίζει να γραφτούν ή να ειπωθούν, ωστόσο και γράφονται και λέγονται.

Η τηλεοπτική ενημέρωση έγινε ένας ωκεανός από πομφόλυγες, που - μεταφορικά - σημαίνει λόγος χωρίς ουσία, μπούρδα, αερολογία, φληνάφημα.

Πολιτικές εκπομπές και δελτία (επιλεγμένων) ειδήσεων σέρνουν τον χορό της διατεταγμένης ενημέρωσης, στην οθόνη αυτής της πολυσυσκευής που μπορεί να είναι και τηλεόραση και πλυντήριο! Με τον πιο άγαρμπο τρόπο, αλλά και με εντυπωσιακή ευκολία, η τηλεόραση σήμερα ξεπλένει και τους πιο δύσκολους λεκέδες των εγκλημάτων, εντός και εκτός συνόρων. Δεν υπάρχει ζημιά, σφάλμα, γκάφα, αδικία, βρωμιά της κυβέρνησης που να μην ωραιοποιηθεί, να μη δικαιολογηθεί, να μην καλυφθεί.

Δεν υπάρχει εγκληματική ενέργεια που να μη δικαιολογηθεί, δολοφόνοι λαών που να μην αθωωθούν, απάνθρωπα μέτρα που να μην εξωραϊστούν.

Αυτή είναι η οδηγία. Αυτό πρέπει να πιστέψουν οι τηλεθεατές. Αυτό εξυπηρετεί το σύστημα. Αυτό πρέπει να «πουλάει». Καμιά άλλη φωνή δεν πρέπει ν' ακούγεται. Κάθε αντίθετη άποψη απαγορεύεται... εκ της διευθύνσεως.