ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ - 67 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

«Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία. Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει»

Ηταν πολλοί, όλοι τους άνθρωποι «απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο»¹.

Τα ονόματα ορισμένων τα γνωρίζουμε, τα τραγουδάμε, μα για πολλούς δεν θα ακούσουμε, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Ολοι τους, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που δώσαν τη ζωή τους για να ξημερώσουν «καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο», για έναν κόσμο «στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων».

Η δύναμη, η ορμή των χιλιάδων αυτών ηρώων, όπως και του Νίκου Μπελογιάννη που εκτελέστηκε, μαζί με τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση στις 30 Μάρτη 1952, πήγαζε από την αφοσίωσή τους στο δίκιο του λαού και το Κόμμα, από τη συνείδηση και τη βαθιά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, στο ιδανικό για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Ετσι κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα «μέτρα», να σταθούν μ' ένα χαμόγελο ακόμα και μπροστά στον ίδιο το θάνατο.

«Η περίπτωσή μου δεν είναι μοναδική»

Η αναφορά στους πολλούς δεν μειώνει διόλου, ούτε υποτιμά το μέγεθος της θυσίας του Ν. Μπελογιάννη, τη γενναιότητα και τον ηρωισμό, την προσφορά του στο λαό και το Κόμμα.

Ο ίδιος, άλλωστε, στις σημειώσεις που κρατούσε κατά τη διάρκεια της δεύτερης δίκης του και μέχρι την εκτέλεσή του, αναφερόμενος στην τύχη που είχαν χιλιάδες αγωνιστές, έγραψε: