ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, τόσο στο χθες όσο και στο σήμερα, αλλά και την διέξοδο για το λαό που βρίσκεται στην συμπόρευση με το ΚΚΕ ανέδειξε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος μιλώντας την Τετάρτη 20 του Δεκέμβρη σε μαζική εκδήλωση που διοργάνωσαν στην Θεσσαλονίκη οι Κλαδικές Οργανώσεις της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας ΚΚΕ.
«Ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Οχι άλλες αυταπάτες! Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!», ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης.
Παραβρέθηκαν η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ και γραμματέας της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο Θανάσης Χρηστίδης, μέλος της ΚΕ, καθώς και ο βουλευτής του ΚΚΕ, Λεωνίδας Στολτίδης.
Ο Μ. Παπαδόπουλος στην ομιλία του σημείωσε ότι «η ζωή αποδεικνύει ότι στην πράξη υπάρχουν δυο ουσιαστικές πολιτικές επιλογές: Απ’ τη μια των αστικών κομμάτων που στηρίζουν και προωθούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτή την όχθη βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, το ΜέΡΑ25 μαζί με τη ΝΔ. Απ’ την άλλη βρίσκονται οι δυνάμεις του ΚΚΕ που στηρίζονται στο ανατρεπτικό πρόγραμμά του και παλεύουν για να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο, ο δρόμος της ανατροπής. Παλεύουν για τη μόνη πραγματική διέξοδο, το σοσιαλισμό. Αυτές οι δύο επιλογές δεν παντρεύονται. Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική που να υπηρετεί και τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη που θα φέρει μια προοδευτική κυβέρνηση υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Είναι ρεαλιστική όσο "το στεγνό νερό».
«Στη χώρα μας υπάρχει ορατή διέξοδος. Υπάρχει ελπίδα στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αργά, βασανιστικά, μέσα στον αρνητικό συσχετισμό δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης που προκαλεί ανησυχία στο σύστημα. Μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε να δυναμώσει πιο γρήγορα. Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε», τόνισε.
Ο Μάκης Παπαδόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά στην ιστορική πορεία της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη απ’ τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Ελλάδα μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας του ’67 μέχρι σήμερα.
Αναφερόμενος ιδιαίτερα στις πρόσφατες εξελίξεις μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε μεταξύ άλλων:
«Τα κορυφαία στελέχη της όπως ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ορκίζονται ότι θέλουν να σώσουν την "ψυχή της Αριστεράς" απ’ τον εκφυλισμό στον οποίο οδηγεί η νέα ηγεσία Κασσελάκη στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ας σκεφτούμε: Ποιοι συγκροτούν το νέο κόμμα, τη Νέα Αριστερά; Το μισό υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του 3ου Μνημονίου και της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε στη συνέχεια το 50% των νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ, δηλαδή ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Βίτσας, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Χαρίτσης κλπ.
Και τι δηλώνουν; Ότι είναι περήφανοι για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για τα ματωμένα μαξιλάρια των 36 δισ., για τη Συμφωνία των Πρεσπών και την πολιτική σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ. Ότι θα προωθήσουν αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, απ’ την «πράσινη μετάβαση» ως το πλαίσιο ψηφιακού μετασχηματισμού.
Γι’ αυτό εξάλλου ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας τους δηλώνει έτοιμος για συνεργασία με τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την προάσπιση της δημόσιας παιδείας και τη ρύθμιση της αγοράς, ρύθμιση με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που διατυπωμένα έχουν γιγαντώσει τις κοινωνικές ανισότητες. (…)».
Όσκαρ κωμωδίας
Ο Μ. Παπαδόπουλος επεσήμανε ότι «στην πραγματικότητα, ο Κασσελάκης μαζί με τον Τσίπρα λέει ωμά, χωρίς ψευτοαριστερό περιτύλιγμα, αυτά που έχουν προβάλλει όλοι οι υπόλοιποι τα προηγούμενα χρόνια.
Γελοιοποιείται στη συνέλευση του ΣΕΒ προβάλλοντας το κεφάλαιο ως εργαλείο μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Δε διεκδικεί το Νόμπελ Οικονομίας, αλλά το Όσκαρ α΄ ρόλου στην κωμωδία.
Δηλώνει ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος και πως το μόνο που ζητά η Αριστερά είναι ίδιους κανόνες για όλους στον καπιταλισμό, δηλαδή ίδιους κανόνες για τον εφοπλιστή και το ναυτεργάτη, τον τραπεζίτη και τον άνεργο που πνίγεται στα χρέη.
Για ποιο πράγμα όμως μπορούν να τον κατηγορήσουν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα; Αυτοί δεν πρόβαλαν και προβάλλουν παραμύθια της υγιούς επιχειρηματικότητας και της δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους; Αυτοί δεν παραπλανούσαν ότι έχουν ανακαλύψει τη μαγική συνταγή να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου και να μειώνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζομένων; Αυτοί δε χάριζαν επικαλούμενοι αυτά τα παραμύθια τους φόρους στους εφοπλιστές, στις τράπεζες, στους υγιείς στρατηγικούς επενδυτές; (...)».
Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική
Στη συνέχεια, ο Παπαδόπουλος σημείωσε: «Ο Κασσελάκης απλά κορύφωσε αυτή τη φαρσοκωμωδία ζητώντας ανοιχτά απ’ το ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράψει το μοντέλο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, με βάση τις επιθυμίες εφοπλιστικών κύκλων και του αμερικανικού παράγοντα.
Φίλες και φίλοι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες.
Η ζωή αποδεικνύει ότι στην πράξη υπάρχουν 2 ουσιαστικές πολιτικές επιλογές:
Απ’ τη μια των αστικών κομμάτων που στηρίζουν και προωθούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτή την όχθη βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, το ΜέΡΑ25 μαζί με τη ΝΔ.
Απ’ την άλλη βρίσκονται οι δυνάμεις του ΚΚΕ που στηρίζονται στο ανατρεπτικό πρόγραμμά του και παλεύουν για να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο, ο δρόμος της ανατροπής. Παλεύουν για τη μόνη πραγματική διέξοδο, το σοσιαλισμό.
Αυτές οι δύο επιλογές δεν παντρεύονται. Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική που να υπηρετεί και τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη που θα φέρει μια προοδευτική κυβέρνηση υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Είναι ρεαλιστική όσο «το στεγνό νερό».
Όλοι μπορούμε σήμερα να σκεφτούμε τι ολέθριες συνέπειες για το λαό, αν το ΚΚΕ είχε ενδώσει στις πιέσεις και είχε αποδεχτεί τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του 3ου Μνημονίου και της Συμφωνίας των Πρεσπών του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είχε αφοπλιστεί το κίνημα, θα είχε ενισχυθεί το ρεύμα της υποταγής στο όνομα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οι ζωντανές πρωτοπόρες δυνάμεις στους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους δε θα είχαν πού ν’ ακουμπήσουν, ποιον να εμπιστευτούν.
Δεν κάναμε αυτό το μοιραίο λάθος, γιατί είχαμε βαθύνει στις επεξεργασίες μας και είχαμε εξετάσει αυτοκριτικά την ιστορική μας πείρα.
Συνεχίζουμε να μελετάμε την αρνητική πείρα απ’ τη διάλυση των κομματικών οργανώσεων και τη διάχυση στην ΕΔΑ στις δεκαετίες ’50 και ’60, απ’ την εκλογική κάθοδο της Ενωμένης Αριστεράς λίγα χρόνια μετά τη διάσπαση του 1968, απ’ την πορεία που οδήγησε στο Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, στο 13ο Συνέδριο και στη διάσπαση.
Διαβεβαιώνουμε εχθρούς και ψεύτικους φίλους ότι δεν πρόκειται να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Ειδικά αυτούς που μας καλούν να βάλουμε "νερό στο κόκκινο κρασί μας", να το κάνουμε ροζ για να διασφαλίσουμε με αυτόν τον τρόπο μια μεγάλη κοινοβουλευτική άνοδο, όπως μας λένε».
